مطالعه کیفیت زندگی دانشجویان در یکی از دانشگاه های علوم پزشکی شمال شرق ایران

مقدمه: کیفیت زندگی به عنوان شاخص مهمی برای ارزیابی سلامت فردی، تصمیم گیری و قضاوت در مورد سلامت کلی جامعه و یافتن مشکلات اصلی در ابعاد گوناگون زندگی افراد است. مطالعه حاضر با هدف تعیین کیفیت زندگی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی شاهرود انجام شده است. مواد و روش ها: این پژوهش به شیوه مقطعی در سال 1390 انجام شد. در این مطالعه از پرسشنامه 26 سؤالی کیفیت زندگی who  استفاده گردید. داده های به دست آمده با استفاده از آزمون کای- دو به کمک نرم افزار آماری spss  مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج: میانگین سنی افراد مورد مطالعه 3/2±8/20 سال بود. 2/79% از افراد را دختران تشکیل می دادند. 7/22% دانشجویان بومی بودند. میانگین نمره کیفیت زندگی دانشجویان در حیطه های 4 گانه سلامتی شامل بُعد سلامت جسمانی (4/2±2/14)، سلامت اجتماعی (2/3±1/14)، سلامت روانی (8/2±1/13) و سلامت محیطی (5/2±7/12) بود. رابطه معناداری بین کیفیت زندگی و جنس، مقطع تحصیلی، ترم تحصیلی، وضعیت تأهل، محل سکونت، فعالیت اقتصادی، تعداد افراد خانواده، رتبه تولد، در قید حیات بودن والدین مشاهده نگردید (05/0< p ). ولی ارتباط معناداری بین کیفیت زندگی با بومی بودن (049/0 p= )، درآمد خانواده (02/0 p= ) و رشته تحصیلی (02/0 p= ) وجود داشت. نتیجه گیری: علاوه بر بومی گزینی دانشجویان در سطح دانشگاه ها، راه اندازی کلینیک های مشاوره در محیط دانشگاه و خوابگاه، برگزاری دوره های توجیهی و آموزشی درخصوص شیوه های زندگی در محیط های دانشجویی، افزایش امکانات و برنامه های ورزشی و تفریحی، می تواند سبب ارتقای سطح سلامتی دانشجویان و بهبود کیفیت زندگی آنان گردد.